‘Op die dag zullen jullie in mijn naam vragen,
en ik zeg jullie niet dat ik de Vader over jullie zal vragen,
want de Vader zelf heeft jullie lief,
omdat jullie mij hebt liefgehad
en geloofd hebt dat ik van God ben uitgegaan.
Ik ben van de Vader uitgegaan
en ik heb tot de wereld gesproken;
weer verlaat ik de wereld
en ga naar de Vader’.
Johannes 16, 26-28
Het testament van Jezus kan met één woord worden samengevat: liefde. Dat is in verschillende variaties al een paar keer gezegd, maar het ziet ernaar uit, dat de afscheidstoespraak er geen genoeg van kan krijgen, dit telkens weer te herhalen en in te prenten. Het is de hartenkreet van Jezus; meer nog: het is het compendium, het trefwoord van zijn ganse toespraak. De toespraak loopt ervan over.
De liefde bij Johannes staat in een kringloop: zij gaat uit van de Vader naar Jezus toe (en omgekeerd), zij gaat van Jezus uit naar de leerlingen (en de latere gelovigen), keert van die volgelingen terug naar Jezus en de Vader, en zal uiteindelijk vanuit de Vader weerkeren naar de leerlingen.
Kenmerk en maat van die liefde is: ‘zijn leven geven voor zijn vrienden’ (15,13). De Vader is daarin de eerste en het voorbeeld (1 Joh.4,10). De liefde van de gemeenteleden onderling is weerkaatsing, reflectie van die liefde Gods en delen in de wederkerige liefde van de Vader en Jezus. Wat gebeuren gaat, Jezus’ dood en levensgave, is de oorzaak waardoor de leerlingen (en hun nakomelingen) in die liefde zijn opgenomen.
Daarom is die aanstaande dood geen bedroevend en beangstigend einde, maar in de volle betekenis van het woord de aanvang van een nieuw testament, de geboorte en de verwezenlijking van een voltooide en onovertroffen liefde. Laat daarom – vooral daarom – je hart niet verontrust worden. Het wordt het begin van een nieuw verbond. Van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Daarom heet de dag waarop dit alles herdacht gaat worden, vanouds ‘goed’. Er is geen betere dag dan deze.