‘Ik noem jullie geen knechten meer,
want de knecht weet niet wat zijn heer doet;
maar jullie heb ik vrienden genoemd,
omdat ik alles wat ik van mijn Vader gehoord heb
aan jullie heb doen kennen.
Niet jullie hebben mij uitgekozen,
maar ik heb jullie uitgekozen,
dat jullie op zult gaan en vrucht zult dragen,
en dat jullie vrucht blijve,
opdat wat je ook van de Vader in mijn naam zult vragen,
hij het jullie zal geven.
Dit draag ik jullie op:
dat je elkaar liefhebt’.
Johannes 15, 15-17
Bij Johannes draait alles wat hij te zeggen heeft om de liefde. ‘God is liefde; wie in de liefde blijft, blijft in God en God in hem’(1 Joh.4,16). God is niets anders dan liefde. Jezus is niets anders dan liefde. Wie Jezus achterna gaat, behoort ook niets anders te zijn dan liefde.
De liefde tot elkaar houdt dus in, dat de leerlingen en na hen al degenen die Jezus achterna willen gaan, delen in het leven van Jezus en door hem ook in het leven van God zelf. Zoals de Vader Jezus liefheeft, zo heeft hij de zijnen lief. Gods liefde is voor Jezus voorbeeld, prototype van de liefde die Jezus heeft voor zijn leerlingen en dus voor hun nakomelingen. De liefde van de Vader tot Jezus is paradigma voor de liefde van Jezus voor zijn leerlingen. Jezus bemint hen met dezelfde liefde, waarmee hij zelf bemind wordt. Daarom zijn de leerlingen en de gelovigen ook de ontvangers van Gods liefde, doordat Jezus hen bemint.
Het is dus één grote stroom die bij God begint, door Jezus heen gaat en in zijn leerlingen en hun nageslacht uitmondt, en omgekeerd het goddelijk levensbeginsel is van al die volgelingen. Het is zo simpel en zo rechtlijnig als wat: zonder liefde onder elkaar is ook de communicatie met God en met Jezus er niet. Die liefde is eigenheid van Gods wezen. Daarom is die liefde herkenningsteken van Jezus’ leerlingen: ‘ziet, hoe zij elkander liefhebben’ (vgl.Hand.2,45; 4,32).
De liefde is het paspoort, het signalement, de vingerafdruk van hem of haar die in Jezus gelooft en hem volgt. Nergens is Johannes zo stellig over als over dit. Liefde is de eigennaam van God. Jezus en wie zich ‘van Jezus’ noemt worden gekenmerkt door hetzelfde wezen. Wat wij kerk noemen, is dát – en niets anders. Zonder die liefde is de kerk niets. Sterker nog: die kerk is er helemaal niet. Er is alleen maar een gevel.
Gos is liefde: als schoolkind leerde ik dit al. Het gaf me zo’n gelukkig gevoel. Later bij een proefwerk over een ander aspect antwoordde ik opnieuw op de vraag: “Wie is God?””God is liefde. Daar stond toen een rode streep doorheen. ik voelde me heel eigenwijs om mijn eigen gedachte: ‘en toch is dat waar. God is liefde en dat wil ik altijd blijven onthouden.”Fijn om hier weer Johannes’woorden te lezen. God is natuurlijk nog meer: rechtvaardig, barmhartig. de Allerhoogste, maar zeker ook Liefde. Dank.
Vreemd toch dat verscheidene “dienaren van de kerk” vaker de aandacht op de “gevel” weten te vestigen. Alsof het gaat om de verpakking en niet om de inhoud. Als de verpakking er maar op een bepaalde manier uitziet en wordt gepresenteerd, dan is het goed. De eucharistie mag alleen maar gevierd worden door……. volgens de volgende regels……. en op die plekken……. Alleen mensen die zo leven……. mogen deelnemen aan de eucharistie, de rest……….. wordt dit geweigerd. Het vieren van de eucharistie, volgens een strikt voorgeschreven protocol, lijkt een doel op zich te zijn geworden. Hier hoort toch een levenswijze bij, die de uitnodiging tot en viering van de eucharistie geloofwaardig maakt??? Helaas kwam en ik kom ik nog steeds in kerken waar mijn aandacht en gevoel niet verder reikt dan de mooie verpakking, “de gevel” De inhoud, de liefde wordt niet getoond of is zelfs afwezig.
In de Dominicuskerk wordt juist wel liefde en aandacht getoond. Inhoud komt weer tot leven , dank zij de eerlijke betrokkenheid van hele goede denkers.
Is dat geen uiting geven van geloven? Heel positief vind ik dat.
Tonnie Verburgt.
Helemaal met je eens Tonnie, niet alleen in de Dominicus maar op vele Dominicaanse plekken in Nederland wordt op een geloofwaardige manier de boodschap van het evangelie verkondigt in woord en gebaar, zowel in de liturgie als daarbuiten. Dat is voor mij echt kerk, een levenswijze die overstemt met de inhoud. Ik kom er graag.
Fijn zo,n bevestiging wat betreft mijn Dominicuskerk.
Laten wij wensen dat er in alle Dominicuskerken een jong dominicaantje opstaat die denkt : Kom wij nemen het van de oudere generatie over en doen het dan op onze manier . Om onze talentvolle pastores niet voorbij te lopen. Z0veel talent denk ik dan , dat mag toch niet
verloren gaan? Onze Johannes mag best een opvolger/ster hebben.